Τον Γιώργο (γνωστό στους ιντερνετικούς κύκλους εδώ και χρόνια ως geoglx), δεν τον ήξερα πολύ καλά. Είχα εντυπωσιαστεί, όμως, από την πρώτη μας γνωριμία, σε μια από εκείνες τις πρώτες συνταντήσεις κατόχων πατινιών στην Αθήνα, όταν εμφανίστηκε με το ηλεκτρικό του “trike”, ένα αμαξίδιο με προσαρμοσμένο ηλεκτρικό τροχό και μπαταρία εμπρός. Είχε έρθει να συμμετέχει στη βόλτα και αρχικά, ως “πλοηγός”, προσπαθούσα να πηγαίνω αργά και να κοιτώ συνέχεια πίσω ώστε να μην “χαθεί”. Δεν άργησα να καταλάβω οτι ο Γιώργος οχι απλά δεν θα χανόταν, αλλά θα τον χάναμε εμείς, αν ήθελε.
Όπως προείπα, τον Γιώργο δεν τον ήξερα καλά. Ήταν και άνθρωπος ήπιων τόνων, έδειχνε συνεσταλμένος, δεν μιλούσε πολύ, αλλά ήταν εκεί πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη. Του είχα ζητήσει να μου κάνει την τιμή να τον “παρουσιάσω” στον κόσμο, ως φωτεινό παράδειγμα του οτι ένας άνθρωπος με κινητικά προβλήματα μπορεί να κινείται τελικά πολύ πιο ανεξάρτητα και γρήγορα απ’ότι πιστεύουμε. Τον βοήθησε πολύ και η ηλεκτροκίνηση, άλλωστε ουσιαστικά κάπως έτσι γνωριστήκαμε. Τελικά ποτέ δεν προχωρήσαμε σε αυτή την “παρουσίαση”, ίσως και λόγω του χαρακτήρα του, δεν ήθελε να “βγει” προς τα έξω, δεν θα μάθω ποτέ.
Αυτό που ήξερα για τον Γιώργο, όμως, είναι οτι λάτρευε την κίνηση, την αυτοκίνηση, όχι μόνο με την μορφή του αυτοκινήτου (Ι.Χ.), αλλά με οποιοδήποτε τρόπο. Είχε βρει τρόπους να μην υποφέρει όπως πολλοί άνθρωποι με αντίστοιχα προβλήματα, στην εντελώς αφιλόξενη Αθήνα, όπου οποιοσδήποτε δυσκολεύεται να περπατήσει και να μετακινηθεί. Είτε με αυτοκίνητο (ειδικά διαμορφωμένο), είτε με το τρίκυκλό του, έβρισκε τον τρόπο. Του άρεσαν οι βόλτες στα Νότια Προάστια της Αθήνας, του άρεσε η παραλιακή. Εκεί, λοιπόν, κόπηκε γι’αυτόν το νήμα της ζωής, χθες το βράδυ.
Δεν γράφω για να δικάσω κάποιον, δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη, δεν θα γράψω για οδηγούς 85 ή 90 ετών, ούτε για το κατά πόσο ο Γιώργος έθετε εαυτόν σε κίνδυνο, κινούμενος σε ένα δρόμο όπως η Αθηνών-Σουνίου, με το trike και τα δύο σκυλάκια του. Ας γράψουν άλλοι γι’αυτά.
Γράφω μόνο και μόνο για ένα ύστατο “αντίο” προς τον Γιώργο, που μαζί του χάθηκε άλλη μια ελπίδα σωτηρίας για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα στην Ελλάδα και γενικότερα για την κινητικότητά μας, πεζή ή με κάποιο ελαφρύ όχημα. Ο δρόμος είναι εχθρός όλων μας. Κάποιοι, όμως, είμαστε πιο ευάλωτοι στις παγίδες που κρύβει. Μέχρι να υπάρξει η πολιτική βούληση να αλλάξει αυτό, θα θρηνούμε θύματα σαν τον Γιώργο. Πιστέψτε με, αυτό είναι το μόνο που μας λείπει. Η πολιτική βούληση. Ούτε οι μελέτες, ούτε ο χώρος, ούτε τα κονδύλια, παρά μόνο η βούληση των αρμοδίων. Το να εξαντλήσουν τμήμα του πολιτικού τους κεφαλαίου για να βελτιώσουν τη ζωή μας. Είχαν, έχουν και θα έχουν πολλές ευκαιρίες να το κάνουν.
Το “μπαλάκι” είναι στο δικό τους γήπεδο, αλλά όσο παραμένουμε απλοί θεατές, απλώς θα το πετούν ο ένας στον άλλον. Αντίο Γιώργο.
